Przegląd jest częścią obchodów XXX-lecia Towarzystwa Pomocy im. św. Brata Alberta. Wszystkie filmy zrealizowane zostały przez Dariusza Dobrowolskiego i prowadzony przez niego Zespół Filmowy Cinema Albert Production, w którego skład wchodzą pensjonariusze Towarzystwa. Projekcje odbędą się w sali Lalka Dolnośląskiego Centrum Filmowego przy ul. Piłsudskiego 64 a. Bilety na poszczególne dni, w cenie 6 zł, do nabycia w kasie DCF.

Skopani
Film pokazywany na 34. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.
Oli i Balu to przyjaciele na dobre i złe, ale przede wszystkim na złe, gdyż sytuacji życiowej nie można im pozazdrościć. Obaj są bezdomni i spędzają każdy dzień tak, żeby nazbierać na alkohol, włócząc się po klatkach schodowych, prosząc o jałmużnę na dworcu, nabierając ludzi na różne historyjki. Mają dużo czasu na rozmowy, z których dowiadujemy się w jaki sposób skończyli bez dachu nad głową, co dzieje się z ich rodzinami, jakie mają marzenia. Ufają sobie wzajemnie, to daje im poczucie bezpieczeństwa. Przychodzi jednak dzień, który kończy tę wędrówkę. Kończy, jakże pozorny, spokój.

Inspiracją do powstania obrazu, była prawdziwa sytuacja, która zdarzyła się w listopadzie 2006 we Wrocławiu. Dwóch mieszkańców schroniska zostało brutalnie pobitych przez młodych ludzi – jedna z ofiar zmarła w szpitalu. Skopani poprzez to dramatyczne wydarzenie pokazują psychologiczną sytuację ludzi bezdomnych - „kopanych” każdego dnia spojrzeniami przez tzw. normalnych ludzi.

Sie masz Wiktor
Film pokazywany na 32. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.
Jest to historia trzech bezdomnych mężczyzn, ukazana w okresie przed Świętami Bożego Narodzenia. Waluś, Wiesław, Władek koczują na dworcach, pomieszkują w pustostanach, czasem grzebią po śmietnikach i piją. Ich życie polega na dodawaniu kolejnego dnia do poprzedniego, przepchnięciu jeszcze jednej nocy w następny poranek. W Wigilię Bożego Narodzenia bohaterowie filmu doznają łaski, która sprawia, że to „niewiele”, jakie otrzymali, ratuje ich życie...

Mój Manhatan
Mój Manhatan opowiada o swojskim Manhattanie - tytułowe miejsce to wrocławskie schronisko dla bezdomnych, które w zimowych miesiącach pęka w szwach, a z 96 miejsc noclegowych nagle robi się ich 200. Wszystko dzięki unikalnej konstrukcji polegającej na ustawianiu łóżek piętrowo (4 pietra – 2 poziomy dolnego i 2 poziomy górnego Manhattanu). Taka budowla powstaje w schronisku Towarzystwa na nowo każdego dnia… W filmie nie ma rozpisanych ról, a jedynie tematy zadane do przemyślenia i dyskusji. Aktorzy nie grają, oni po prostu wspominają, rozmawiają… Na pierwszy plan wysuwa się kwestia pozrywanych więzi rodzinnych. Mieszkańcy Manhattanu to galeria typów i ludzkich charakterów – są tam zagorzali sceptycy oraz niepoprawni optymiści. Jedni i drudzy chcą zmienić swoje życie, „wyjść na prostą”. Film ma pokazać „ludziom z zewnątrz” ich świat. Świat inny, ale pełen emocji, przeżyć i namiętności. Zdjęcia do filmu trwały miesiąc i kręcone były m.in. w noclegowni w Szczodrem k. Wrocławia, w schronisku na ul. Małachowskiego oraz w schronisku na ul. Bogedaina.