Kabaret – słowo pochodzenia francuskiego, pierwotnie oznaczające knajpę, tawernę. Jego znaczenie ewaluowało w XIX wieku i od tego czasu używamy go na określenie przedstawień, występów o zabarwieniu satyrycznym. Na naszym rodzimym podwórku kabaret zyskał popularność w okresie Młodej Polski dzięki Zielonemu Balonikowi, którego jednym z autorów był T. Boy-Żeleński. Powstał on w 1905 roku w Krakowie będąc swego rodzaju tubą cyganerii. Cecha charakterystyczną dla tego kabaretu było powiązanie rysunku (przeważnie satyrycznej grafiki) ze słowem. W skład kabaretu wchodzili konferansjerzy (Jan August Kisielewski, Stanisław Sierosławski), autorzy tekstów (m.in. Witold Noskowski, Tadeusz Zakrzewski, Tadeusz Boy-Żeleński, Adolf Nowaczyński) oraz twórcy oprawy wizualnej występów, tacy jak Witold Wojtkiewicz, Kazimierz Sichulski, Karol Frycz, Henryk Szczygliński, Alfons Karpiński czy Stanisław Kamocki. Na popularności Zielonego Balonika wyrosły inne, podobne kabarety m.in. Figliki, czy warszawska grupa Momus.

Kabaret literacki – mianem tym określano zamknięte spotkania artystów, zwykle o charakterze towarzyskim zabarwione niewybredną satyrą. Pierwsze organizowane były pod koniec XIX wieku przez paryską bohemę. Na początku główną cechą charakterystyczną owych spotkań było połączenie utworów literackich o zabarwieniu satyrycznym z prześmiewczymi rysunkami. Z czasem przeobraziły się one w kameralne spektakle estradowe okraszone występami muzyczno-tanecznymi. W Polsce kabaret literacki zyskał na popularności w okresie międzywojennym. Obecnie najpopularniejszymi przedstawicielami owego nurtu w naszym kraju są mi.in  Krzysztof Daukszewicz, Jerzy Mamcarz, Andrzej Brzeski, Kuba Sienkiewicz, Andrzej Garczarek, Jerzy Filar, Stanisław Klawe, czy Mirosław Kozak.

Kabaret artystyczny – pierwszy kabaret artystyczny postał we Francji. Swoją niezaprzeczalną popularność zyskał już w 1881, kiedy to Rodolphe Salis wraz z kilkoma przedstawicielami towarzystwa Hydropatów założył Chat Noir. Siedziba kabaretu mieściła się w jednej z najsławniejszych dzielnic Paryża – Montmartre – wówczas swoistej enklawie dam lekkich obyczajów i drobnych złodziejaszków przy ulicy Boulevard Rouchechouart 84. Znakiem rozpoznawczym kabaretu był czarny kot przyduszający zdechłą gęś symbolizującą natrętną i chciwą francuską burżuazję. Stąd też nazwa grupy. Nadrzędnym celem twórców Chat Noir stała się opozycyjna walka z dorobkiem naturalizmu. Występy charakteryzowały się dużą dozą improwizacji. Często wykorzystywano piosenki, muzycznie obrazujące sytuację społeczno- polityczną. Kabaret artystyczny oparty jest na scenariuszu, zaś poszczególne elementy występów artystycznych najczęściej spaja konferansjer. W jego repertuarze jest miejsce zarówno na monologi estradowe, piosenki, dowcipy, jak również  niezwykle popularne skecze.